Partner serwisu
29 lipca 2016

Alternatywa dla wybuchu,Budowa osprzętu zrywakowego oraz proces i technologia zrywania spycharkami gąsienicowymi

Kategoria: Artykuły z czasopisma

Zrywanie spycharkami gąsienicowymi jest metodą mechanicznego urabiania, uzależnioną przede wszystkim od właściwości fizycznych skał. To metoda dobrze znana, jednak w Polsce stosowana rzadko. Umożliwia zastąpienie techniki strzelniczej, dzięki czemu możliwa staje się eksploatacja tych części zasobów, które wyłączone są z możliwości stosowania robót wiertniczo-strzałowych.

Alternatywa dla wybuchu,Budowa osprzętu zrywakowego oraz proces i technologia zrywania spycharkami gąsienicowymi

Urabianie ośrodków skalnych spycharkami gąsienicowymi z osprzętem zrywakowym, zwanych zrywarkami, rozpoczęto na skalę przemysłową w latach 50. ubiegłego wieku. W swoich początkach zrywanie było stosowane głównie do rozluzowania gleb i słabo zwięzłych skał, natomiast skały bardziej zwięzłe urabiano z wykorzystaniem materiałów wybuchowych. Zrywanie spycharkami gąsienicowymi jest metodą mechanicznego urabiania skał, uzależnioną przede wszystkim od właściwości fi zycznych skał, tj.: wytrzymałość na ściskanie, płaszczyzna uwarstwienia, szczelinowatość i spękania, łamliwość i zawartość składników krystalicznych, twardość oraz osłabień spowodowanych warunkami atmosferycznymi [2, 3, 5, 8].

Osprzęt zrywakowy

Osprzęt zrywakowy jako dodatkowy jest montowany z tyłu spycharki gąsienicowej. Obecnie stosowany jest wyłącznie z hydraulicznym układem zawieszenia i sterowania ramą, w której osadzone są zęby. Zrywak składa się z zespołu belki lub ramy, układu podnoszenia i opuszczania oraz stalowych zębów zakończonych trudno ścieranymi nakładkami o kształcie klina. Producenci spycharek instalują dwa typy zrywaków, tj. jednozębny oraz wielozębny. Są one tak zaprojektowane, aby maksymalnie wykorzy- stać silę uciągu spycharki, i jednocześnie zbliżone konstrukcyjnie, różniąc się jedynie rozwiązaniami belki narzędziowej oraz kształtem zębów. W zrywaku jednozębnym, który jest przeznaczony do pracy w trudnych warunkach urabiania, można zastosować ząb standardowy lub ząb głęboki o maksymalnym zagłębieniu do ponad 1,5 m [3, 8]. Standardowy zrywak wieloelementowy składa się z trzech zębów, ale w łatwy sposób można go przekształcić w zrywak dwuzębny, jeżeli warunki eksploatacji tego wymagają. Dzięki odpowiedniej konstrukcji i równoległemu zawieszeniu zęby są prowadzone prostopadle do podłoża, niezależnie od warunków pracy. Proces zrywania polega na przemieszczaniu osprzętu zrywakowego za ciągnikiem gąsienicowym w ośrodku skalnym zagłębionego w urabiane podłoże. Zęby są wyposażone w specjalne nakładki zwiększające trwałość i zapewniające najlepszą możliwą penetrację różnego rodzaju ośrodków [1-4, 6, 9]. Zrywaki służą do spulchniania twardych gruntów do stanu umożliwiającego dalsze roboty ziemne, oczyszczanie gruntu z kamieni, korzeni, krzewów, pni drzew lub przy robotach drogowych do zrywania starej nawierzchni.

Proces urabiania zrywakami i jego uwarunkowania

Zakres stosowania zrywania w różnych skałach jest odmienny dla poszczególnych maszyn i zależy od ich
uwarunkowań techniczno-eksploatacyjnych, a przede wszystkim od generowanej rzeczywistej siły zrywającej
oraz konstrukcji urządzeń zrywających – ram, mocowań i konfi guracji zrywaków. Skały wulkaniczne, charakteryzujące się masywną strukturą, bez uwarstwień, są najbardziej odporne na zrywanie. Skały osadowe o strukturze warstwowej, są w większości przypadków łatwe do zrywania. Skały metamorfi czne, powstałe na skutek działania wysokiego ciśnienia i temperatury, charakteryzują się rozdrobnieniem mechanicznym oraz wtórną krystalizacją składników, a ich odporność na zrywanie jest bardzo zróżnicowana

 

Cały artykuł można przeczytać w nr. 3/2016 magazynu Surowce i Maszyny Budowlane

 

 

ZAMKNIJ X
Strona używa plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Plików Cookies. OK, AKCEPTUJĘ