Partner serwisu

Korzystanie ze środowiska płatne

Kategoria: Kruszywa

Prowadząc działalność gospodarczą jesteśmy zobowiązani do uiszczania różnego rodzaju danin publicznych na rzecz państwa. Jedną z nich są opłaty za korzystanie ze środowiska, które muszą ponosić m.in. eksploatujący kruszywa ze złóż lub dokonujący ich przeróbki. Jakie przepisy, dotyczące opłat z tytułu emisji do środowiska substancji lub energii i poboru wody, obowiązują w 2010 r.? Jakie zmiany przyniesie rok 2011?

Korzystanie ze środowiska płatne

    Opłaty za korzystanie ze środowiska należą do grupy środków finansowo prawnych, służących w Polsce ochronie środowiska. Główne zasady ich funkcjonowania określa ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tj. Dz.U. Nr 25, poz. 150 z 2010 r. z późn. zm.). Do ponoszenia ww. opłat zobowiązane są podmioty korzystające ze środowiska, w niektórych przypadkach także osoby fizyczne (art. 275 i art. 284 ust. 2). W pojęciu owego „korzystania ze środowiska” mieści się między innymi jego wykorzystanie poprzez wprowadzanie do niego substancji lub energii oraz korzystanie z wód. Opłaty za korzystanie ze środowiska ponosi się za (art. 273 ust. 1):
• wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza,
• wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi,
• pobór wód,
• składowanie odpadów.
       Przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody, z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze oraz innych ustaw określają także inne (nieomówione poniżej) przypadki i zasady opłat za korzystanie ze środowiska. Ponieważ wskazane w ustawie Prawo ochrony środowiska opłaty za składowanie odpadów dotyczą przede wszystkim ich umieszczania na składowiskach, to w praktyce przedsiębiorców prowadzących eksploatację kopalin systemem odkrywkowym lub przerób, wzbogacanie kruszyw, nie obejmuje konieczność ponoszenia opłat z tego tytułu. W interesującym nas zakresie wysokość opłat zależy odpowiednio od (art. 274):
• ilości i rodzajów gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza,
• ilości i jakości pobranej wody, od tego, czy pobrano wodę podziemną, powierzchniową, a także od jej przeznaczenia,
• rodzaju substancji zawartych w ściekach, ich ilości, rodzaju ścieków (dodatkowe zasady dotyczą wód chłodniczych, ścieków będących wodami opadowymi i roztopowymi oraz ścieków z hodowli organizmów wodnych w tym ryb).
Omawiane opłaty wnosi podmiot korzystający ze środowiska (art. 277). W przypadku, gdy opłata wynika z eksploatacji instalacji (emitujące do środowiska urządzenie stacjonarne, budowla), opłaty dotyczące emisji gazów lub pyłów do powietrza, wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, ponosi prowadzący instalację (art. 279). Dla poboru wody w takim przypadku opłaty wnosi właściciel urządzenia wodnego (studni). Opłaty wnosić należy na rachunek urzędu marszałkowskiego właściwego ze względu na miejsce korzystania ze środowiska. W przypadku opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza wynikających z eksploatacji urządzeń wnosi się je na rachunek urzędu marszałkowskiego właściwego dla miejsca rejestracji podmiotu korzystającego ze środowiska (art. 277). Do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organu podatkowego przysługują marszałkowi województwa (art. 281). Postępowanie w przedmiocie opłat za korzystanie ze środowiska wszczynane jest z urzędu albo na wniosek podmiotu korzystającego ze środowiska, którego opłata dotyczy (art. 282).

      Wpływy z tytułu ww. opłat stanowią dochód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz budżetów powiatów i gmin (art. 277).
Zobowiązani jesteśmy osobiście (jako podmioty korzystające ze środowiska) nie tylko do wniesienia opłaty, ale i do ustalenia jej należnej wysokości. Opłata naliczana musi być według stawek dotyczących okresu, w którym korzystanie miało miejsce i wnoszona w terminie do końca miesiąca następującego po upływie każdego półrocza (art. 285); wyjątki dotyczą opłat zryczałtowanych dla zrzutu ścieków z hodowli organizmów wodnych i składowania odpadów połączonego z ich wydobywaniem

      Dodatkowo w terminie wnoszenia opłaty (najczęściej do miesiąca po każdym półroczu) konieczne jest sporządzenie i przekazanie marszałkowi województwa informacji zawierającej dane, które stanowiły podstawę do jej wyliczenia, oraz wskazującej wysokość opłaty (art. 286). Informacja dotycząca poboru wód i wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi powinna być dodatkowo przekazana Wojewódzkiemu Inspektorowi Ochrony Środowiska (WIOŚ). Obowiązujące obecnie wzory takich informacji zawiera rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie wzorów wykazów zawierających informacje i dane o zakresie korzystania ze  środowiska oraz o wysokości należnych opłat (Dz.U. Nr 97, poz. 816 z 2009 r.). Niezależnie od omówionych wyżej obowiązków przedsiębiorca jako podmiot korzystający ze środowiska zobowiązany jest także do prowadzenia aktualizowanej co pół roku ewidencji obejmującej dane o (art. 287):
• ilości i jakości pobranej wody powierzchniowej i podziemnej,
• ilości i stanie ścieków wprowadzanych do wód lub do ziemi,
• wielkości rodzaju i sposobie zagospodarowania powierzchni, z której odprowadzane są zanieczyszczone wody opadowe (ścieki),
• wielkości produkcji organizmów wodnych, powierzchni użytkowej  ksploatowanych stawów.
      Cytowany przepis wskazuje ponadto na konieczność prowadzenia odpowiedniej ewidencji odpadów zgodnie z ustawą o odpadach. Zasady ewidencjonowania emisji pyłowych i gazowych do powietrza regulują odrębne przepisy.
W przypadku niezłożenia wykazu z informacjami i danymi o zakresie korzystania ze środowiska oraz wysokości należnych opłat, marszałek województwa zobowiązany  jest na podstawie własnych ustaleń lub wyników kontroli WIOŚ do wymierzenia decyzją opłaty (art. 288). Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku przekazania danych nasuwających zastrzeżenia – w takiej sytuacji marszałek województwa decyzją nalicza opłatę stanowiącą ewentualną różnicę pomiędzy opłatą uiszczoną a należną.

     Opłat nie wnosi się z tych rodzajów korzystania ze środowiska (spośród wskazanych w ustawie), których półroczna wysokość wnoszona na rachunek urzędu marszałkowskiego nie przekracza 400 zł. Kwota ta może być podwyższona uchwałą sejmiku województwa.

      Górne granice stawek opłat za korzystanie ze środowiska wskazano w art. 290 ustawy. Stawki jednostkowe zostały ustalone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 października 2008 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 196 poz. 1217 z 2008 r. z późn. zm.). Podlegają one corocznie podwyższeniu w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, ogłaszanemu przez Prezesa GUS. Minister środowiska uwzględnia powyższe zmiany do 31 października każdego roku i ogłasza w Dzienniku Urzędowym Monitor Polski wysokość stawek opłat za korzystanie ze środowiska, którą należy stosować w roku następnym. W roku 2010 obowiązuje obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie wysokości stawek opłat za korzystanie ze środowiska na rok 2010 (M.P. nr. 57 poz. 780 z 2009 r.).


Opłaty podwyższone


      Korzystanie ze środowiska przy jednoczesnym braku wymaganych przepisami pozwoleń skutkuje koniecznością uiszczania opłat podwyższonych (art. 276). Kwota opłaty podwyższonej odpowiada 500% opłaty standardowej w przypadku braku pozwolenia na (art. 292):
• wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza,
• pobór wód lub wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi.
Nieco inaczej ustalana jest wysokość opłaty podwyższonej dla gospodarowania odpadami – jest ona naliczana zgodnie z art. 293. Eksploatując kopaliny, dokonując ich przerobu, wzbogacenia, należy zapamiętać o opłatach podwyższonych:
• za magazynowanie odpadów bez wymaganej decyzji, składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym – w wysokości 0,7 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą tonę i każdą dobę składowania,
• w przypadku pozbycia się odpadów nad brzegami zbiorników wodnych, na terenach parków narodowych, rezerwatów przyrody, terenach leśnych uzdrowiskowych, rekreacyjno-wypoczynkowych – w wysokości 1,0 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą dobę składowania,
• w przypadku pozbycia się odpadów do śródlądowych wód powierzchniowych i podziemnych, morskich wód wewnętrznych, wód morza terytorialnego – w wysokości 100-krotnej jednostkowej stawki za umieszczenie odpadów na składowisku.

 Odraczanie, umarzanie opłat
     Przepisy przewidują tylko w ściśle określonych przypadkach możliwość odraczania, umarzania płatności z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska. Organem właściwym do odraczania terminu płatności opłat za korzystanie ze środowiska, jej ewentualnego zmniejszania i umarzania, jest marszałek województwa (art. 316). Odroczenie może mieć miejsce na wniosek podmiotu zobowiązanego do uiszczenia opłaty, kiedy realizuje on terminowo przedsięwzięcie docelowo zapewniające usunięcie przyczyn podwyższonych opłat w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia złożenia wniosku (art. 317). Ponadto odroczenie może mieć miejsce, jeżeli ww. przedsięwzięcie jest ujęte w krajowym programie oczyszczania ścieków komunalnych i nie naruszono terminu jego realizacji. Termin płatności może być odroczony wyłącznie na okres realizacji przedsięwzięcia. Odroczenie może objąć opłaty najwyżej w części, w jakiej przewyższa ono kwotę opłaty, jaką ponosiłby podmiot, gdyby posiadał pozwolenie lub inną wymaganą decyzję. Pamiętać trzeba, że wniosek o odroczenie powinien zostać złożony przed końcem terminu płatności. Samo złożenie wniosku nie zwalnia z obowiązku uiszczenia opłat w części, w jakiej nie podlegają odroczeniu (art. 318).
      O ile realizacja przedsięwzięcia (będącego podstawą do odroczenia) usunęła przyczynę ponoszenia opłaty (podwyższonej), o tyle organ decyzją orzeka o zmniejszeniu odroczonych opłat o sumę środków własnych (wnioskodawcy) poniesionych na realizację przedsięwzięcia (art. 319). W przypadku kiedy ww. przedsięwzięcie nie  usunęło przyczyn ponoszenia opłat, organ decyzją orzeka o obowiązku uiszczenia odroczonych opłat. Obowiązek uiszczenia opłaty orzekany jest decyzją także w przypadku niezrealizowania przedsięwzięcia w terminie (art. 320). Do odroczenia opłat stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

 Szczegółowe zasady naliczania opłat za korzystania ze środowiska

Opłata za emisję gazów i pyłów do powietrza

        Opłaty z tytułu emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych obliczamy korzystając z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 2008 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska. Stawki jednostkowych opłat za 1 kg substancji wprowadzanych do atmosfery określono w załączniku nr 1 do tego rozporządzenia.
         W przypadku eksploatacji odkrywkowej kruszyw, ich przerobu, podstawowymi źródłami emisji do powietrza będą silniki spalinowe środków transportu, urządzeń i instalacji, agregaty prądotwórcze, przeładunek paliw (tankowanie), kotły małych kotłowni. Źródłem emisji pyłów do powietrza będzie przeładunek, przerób, wzbogacanie kruszyw.
        Opłaty z tytułu emisji w związku z eksploatacją silników spalinowych ustalać należy przy pomocy załącznika 1 rozporządzenia, tabeli D. Od 2009 r. zawiera ona 33 rodzaje silników pojazdów i maszyn. Uwzględnić należy rodzaj stosowanego silnika oraz spalanego paliwa. Opłatę obliczmy mnożąc odpowiednią stawkę jednostkową wskazaną w tabeli (w zł/kg) przez ilość zużytego paliwa. Pamiętać trzeba o przeliczeniu ilości zużytego paliwa w litrach (dm3) na jednostki masy (kg).
Obliczenia nieco komplikują się przypadku spalania paliwa zawierającego bioetanol. W przypadku zawartości bioetanolu do 10% masy stosujemy stawki z tabeli D; dla większej zawartości biokomponentów lub biopaliw stanowiących samoistne paliwo konieczne jest wyliczenie stawki jednostkowej wg. wzoru:
Stawka jednostkowa dla biopaliwa = stawka jednostkowa (BS) x (1-0,072 x (y – 10)/100), gdzie:
y – zawartość biokomponentu w mieszance podawana
w % masy,
stawka jednostkowa (BS) – stawka dla benzyny silnikowej
w zł.
      W przypadku braku zgodności typu urządzenia ze wskazanymi w tabeli, przyjmowane są zazwyczaj (po konsultacji z urzędem marszałkowskim) parametry odpowiadające najbardziej zbliżonemu urządzeniu i paliwu. Innym rozwiązaniem jest określenie wielkości emisji poszczególnych zanieczyszczeń emitowanych przez silnik (CO2, SO2, CH4 podtlenek azotu, Pb, itd.) na podstawie własnych ustaleń, tj. informacji producentów silnika, uzyskanych danych technicznych i technologicznych, pomiarów emisji. Korzystamy wtedy ze stawek zawartych w tabeli A złącznika nr 1.

      Źródłem emisji jest też przeładunek benzyn (tankowanie), należy zatem obliczyć opłatę z tytułu funkcjonowania na terenie zakładu górniczego punktów tankowania. Stawki stosowane w przypadku przeładunku jednostki benzyny silnikowej (1 Mg) zawiera załącznik nr 1 tabela B. W przypadku oleju napędowego (którego brak w tabeli B), zgodnie z praktyką urzędów stosujemy stawkę dla węglowodorów alifatycznych z tabeli A załącznika nr 1, przy wskaźniku emisji 1,3 g/Mg ON.
Przy eksploatacji na terenie zakładu urządzenia grzewczego o nominalnej mocy cieplnej do 5 MW, opalanego węglem kamiennym, koksem, drenem, olejem lub paliwem gazowym, dla obliczenia opłat stosujemy wskaźniki (dla jednostki spalonego paliwa) zawarte w załączniku nr 1 tabeli C.
Uwzględniając zalecenia urzędów, dla ustalania emisji pyłów w związku z przeładunkiem, wzbogacaniem, przerobem kruszyw, stosować należy obliczanie ładunku wprowadzanych zanieczyszczeń za pomocą wskaźnika emisji lub unosu. Wykorzystujemy w tym celu wzory:
 
E = Wem * Z, lub E = Wun * Z
gdzie:
E – ładunek zanieczyszczeń (np. Mg/ półrocze),
Wun – wskaźnik unosu (np. kg/Mg),
Z – wielkość charakterystyczna dla danego procesu (np. ilość zużytego surowca Mg/ półrocze), Wem – wskaźnik emisji (np. kg/Mg).
Kiedy proces emisji jest równomierny można obliczać ładunek zanieczyszczeń do powietrza na podstawie wskaźnika emisji i czasu pracy instalacji:
E = Wem * T
gdzie:
E – emisja danego zanieczyszczenia (kg),
Wem – wskaźnik emisji (kg/h),
T – czas pracy instalacji (h).
      Korzystanie z powyższych wzorów wymaga przeprowadzenia własnych pomiarów, obliczeń (wskaźnika emisji, unosu) lub korzystania z danych literaturowych, danych technicznych producentów urządzeń. Zalecana jest konsultacja przyjętych rozwiązań z właściwym urzędem marszałkowskim. Ostateczna kwota opłaty wyliczana jest z wykorzystaniem stawek wskazanych w tabeli A załącznika nr 1 (przemnażamy wielkość emisji przez stawki).
       Należy pamiętać, że od 1 stycznia 2010 r. zmieniają się zasady uiszczania opłat z tytułu emisji gazów lub pyłów do powietrza. Wynika to z art. 56 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz.U. 130, poz. 1070 z 2009 r. z późn. zm.). Opłata za wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza ustalana będzie na podstawie wielkości rocznej rzeczywistej emisji określanej w specjalnym raporcie sporządzanym na podstawie art. 7 ustawy o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych. Dla I półrocza opłata wynosić będzie 50% rocznej opłaty uiszczonej w poprzednim roku kalendarzowym. Natomiast za II półrocze będzie w wysokości opłaty za roczną rzeczywistą emisję,  pomniejszonej o kwotę opłaty uiszczonej za I półrocze. Opłata ta wnoszona będzie w terminie do końca miesiąca, po upływie pierwszego półrocza i w terminie do końca lutego roku następnego za drugie półrocze.
       Nowym dokumentem przedkładanym marszałkowi województwa (odpowiednikiem dotychczasowych informacji o opłatach) będzie wykaz sporządzany na podstawie raportu zawierającego informacje o emisjach (opisanego w art. 7 ustawy o systemie zarządzania gazów cieplarnianych i innych substancji). Będzie on przekazywany w terminie do końca lutego roku następnego za poprzedni  rok kalendarzowy.

 Opłata za wprowadzenie ścieków

       Szczegółowe zasady obliczania opłaty za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi zawiera art. 295 ustawy Prawo ochrony środowiska oraz rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska. Zgodnie z ustawą opłatę tą ponosi się jako wskaźnik pięciodobowego biochemicznego zapotrzebowania tlenu, chemicznego zapotrzebowania tlenu, zawiesiny ogólnej, sumy jonów chlorków i siarczanów. Wysokość opłaty ustalamy biorąc pod uwagę wskaźnik powodujący opłatę najwyższą. Kiedy wprowadzamy do ziemi ścieki przemysłowe lub komunalne inne niż bytowe, do opłaty ustalonej według ww. zasady dolicza się opłatę za inne substancje zawarte w ściekach. Zakres tych substancji powinien wynikać ze składu ścieków i być zgodny z posiadanymi pozwoleniami wodnoprawnymi (o ile są wymagane). W odniesieniu do wód zasolonych opłatę ponosi się za sumę jonów chlorków i siarczanów.


       O ile podmiot dysponuje odpowiednimi danymi, o tyle podstawą ustalenia opłaty jest ilość substancji zawartych w ściekach pomniejszona o ilość tych substancji w pobranej wodzie wykorzystanej do ich wytworzenia. W ustawie odrębne zasady  wskazano dla ścieków będących wodami z hodowli organizmów wodnych, w tym ryb, oraz wód chłodniczych. Wskazano, że opłata za ścieki będące wodami opadowymi i roztopowymi ponoszona jest w postaci zryczałtowanej. Ilość i skład wprowadzanych ścieków ustala się w miejscu wylotu cieków z instalacji do ich oczyszczania lub kolektorów eksploatowanych przez podmioty korzystające ze środowiska.
Szczegółowe stawki opłat za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi wskazuje rozporządzenie w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska; w § 3 zawiera on jednostkowe stawki opłaty za 1 kg substancji wprowadzanych ze ściekami do wód lub do ziemi, wyrażonych odpowiednio jako wskaźniki: pięciodobowego biologicznego zapotrzebowania tlenu (BZT5), chemicznego zapotrzebowania tlenu oznaczonego metodą dwuchromianową  (ChZTCr ), zawiesiny ogólnej, sumy chlorków i siarczanów. Ponadto podano jednostkową stawkę opłaty za 1 kg substancji takich jak: fenole lotne, heksachlorocykloheksan, tetrachlorometan, pentachlorofenol, aldryna, dieldryna, endryna, izodryna, heksachlorobenzen, heksachlorobutadien, trichlorometan, 1,2-dichloroetan, trichloroetylen, tetrachloroetylen, trichlorobenzen, rtęć, kadm, cynk, miedź, nikiel, chrom, ołów, arsen, wanad i srebro.
Wymienione wyżej jednostkowe stawki opłaty należy przemnożyć przez podane w rozporządzeniu współczynniki różnicujące, zależne od rodzaju ścieków.
 Obliczając opłatę postępujemy następująco:
• obliczamy ładunek substancji zawarty w ściekach (brutto),
• dokonujemy pomniejszenia obliczonego ładunku o ładunek substancji zawarty w wykorzystanej wodzie (netto),
• obliczamy wysokość opłaty za poszczególne substancje (z uwzględnieniem współczynników różnicujących,
• obliczamy sumę opłat za poszczególne substancje.
       W przypadku wprowadzania do wód lub do ziemi mieszaniny ścieków powstałej w wyniku prowadzonej działalności (handlowej, przemysłowej, składowej, transportowej lub usługowej) ze zmierzoną ilością ścieków pochodzących od innego podmiotu, ustala się opłatę jako sumę opłat za poszczególne rodzaje ścieków, uwzględniając ich ilości i rodzaje oraz określone dla nich współczynniki różnicujące.
      W przypadku wprowadzania ścieków będących zanieczyszczonymi wodami opadowymi lub roztopowymi stosujemy zasady wskazane w § 5 rozporządzenia. Zawarto w nim jednostkowe stawki opłaty dla różnych typów powierzchni zanieczyszczonych. Ważne jest, by ustalać typ powierzchni, z której odprowadzane są ścieki zgodnie z danymi ewidencji gruntów i budynków oraz innymi danymi wchodzącymi w skład państwowego zasobu geodezyjnego i kartografi cznego. Tereny kopalń odkrywkowych, zgodnie z załącznikiem nr 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38 poz. 454 z 2001 r.), zaliczono do gruntów określanych jako zabudowane i zurbanizowane użytki kopalne.
Pamiętajmy, że obowiązek opłat za wody opadowe i roztopowe wprowadzane do wód i do ziemi powstaje, gdy są one ujęte w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacyjne. Opłata za wprowadzanie do wód lub do ziemi ścieków będących wodami opadowymi lub roztopowymi jest liczona jako iloczyn powierzchni, z której odprowadzane są ścieki i jednostkowej stawki rocznej przypisanej dla danego typu, wskazanej w § 5. Uiszczając opłatę półroczną wpłacamy połowę obliczonej kwoty.
W przypadku wprowadzania ścieków (w tym zaliczanych do nich wód opadowych i roztopowych) do jezior, wysokość stawki opłaty ustala się jako iloczyn liczby 2 i jednostkowych stawek opłat określonych w § 3-6.

 Opłata za pobór wody


       Rozporządzenie w sprawie stawek opłat za korzystanie ze środowiska zawiera wykaz stawek jednostkowych za pobór 1 m3 wody. Są one różne dla wody powierzchniowej i podziemnej. Dodatkowo stawki jednostkowe zróżnicowane są w zależności od celu poboru wody (dla działalności przemysłowej związanej ze wzbogacaniem kopalin stosujemy stawki z § 9 ust.1). Stawkę jednostkową należy przemnożyć przez tzw. „współczynnik różnicujący”, który zależy od typu wody (powierzchniowa czy podziemna), jakości ujmowanej wody (określonej sposobem uzdatniania), części obszaru kraju oraz dostępności zasobów wody. Ostateczna kwota opłaty stanowić będzie iloczyn stawki jednostkowej, współczynników różnicujących oraz ilości wody pobranej w okresie rozliczeniowym.
Ustawa Prawo ochrony środowiska przewiduje w niektórych przypadkach zwolnienie od opłat za pobór wody – zostały one wskazane w art. 294. Eksploatujący kruszywa powinni zwrócić uwagę na zwolnienie od opłat za wodę pochodzącą z odwodnienia gruntów, obiektów lub wykopów budowlanych i zakładów górniczych.

 Warto zapamiętać

       Jak wynika z powyższego tekstu uiszczanie opłat za korzystanie ze środowiska to czasami skomplikowany obowiązek. W przypadkach wątpliwości co do poprawności stosowanych stawek opłat, jednostkowych emisji, zasad obliczeń, trzeba przed sporządzaniem informacji i uiszczeniem opłaty występować do właściwego urzędu marszałkowskiego o zajęcie stanowiska. Należy przy tym powoływać się na art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tj. Dz.U. Nr. 155, poz. 1095 z 2007 r. z późn. zm.). Przepis ten mówi o prawie przedsiębiorcy do występowania do właściwego organu o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez niego daniny publicznej. Pamiętajmy także o unikaniu takich pospolitych błędów jak stosowanie nieaktualnych stawek opłat, niewłaściwych druków sprawozdań, zapominanie o terminowym przekazaniu informacji o opłatach. Ważną rzeczą jest też informowanie urzędu o posiadanych pozwoleniach regulujących emisje do środowiska. Na koniec warto także wspomnieć, że podstawą prawidłowego naliczania opłat za środowisko jest prowadzenie rzetelnej ewidencji i prawidłowe prowadzenie  pomiarów.

 Autor: Mariusz Dyka

Artykuł został opublikowany w magazynie "Surowce i Maszyny Budowlane" nr 4/2010

ZAMKNIJ X
Strona używa plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Plików Cookies. OK, AKCEPTUJĘ